Ik was heel hard voor mezelf. Altijd ruim op tijd voor een afspraak, zelden ziek melden, altijd maximale inzet op mijn werk, toch zeker geen half werk leverend, in vrijwel elke situatie optimale scherpte van mijzelf verlangen. Als iemand mij vroeg om iets goed te doen legde ik mezelf soms een verlammende druk op. Kneiterhard werken om vooral mijn eigen interne slavendrijver tevreden houden. Als er van buiten ook nog eens beroep werd gedaan op mijn (werk)inzet had ik het idee dat ik een bovenmenselijke prestatie moest leveren. Het wordt nog gekker….zelfs tijdens het sporten had ik veel last van die slavendrijver. Niet voor niets ben ik gevallen voor duursporten zoals wielrennen en hardlopen. Mezelf urenlang binnenstebuiten trekken om vervolgens die korte roes te ervaren waarbij mijn altijd drukke hoofd eindelijk even stil is. Die roes duurde helaas nooit lang…Al snel kwam de slavendrijver weer tot leven. Hmmm, wellicht kon het toch sneller, niet bovenaan in het klassement (KOM) en het herstel duurde altijd veel te lang. Sporten om te genieten? Duh…waar was de sportieve prestatie app ‘strava’ anders voor uitgevonden! Ik heb heel lang, veel te lang in dienst geleefd van die slavendrijver…Kun je nagaan hoe kritiek op mijn prestaties bij mij binnenkwamen. Om hierin ook nog eens bevestigd te worden door de buitenwereld ervoer ik als ondraaglijk en trok ik ook verdomd slecht.
Tranen
Gaat dit nog ergens naar toe hoor ik je denken? Tja, het is denk ik niet moeilijk voor te stellen dat een dergelijke leefwijze mij op ramkoers deed afstevenen. Uiteindelijk bleek mijn slavendrijver uiterst destructief. Voornamelijk voor mijzelf en de mensen die het dichtst bij mij stonden. Daar durfde ik mezelf te zijn en de onderdrukte emoties vrij baan te geven. Als ik hier aan terugdenk springen de tranen soms in mijn ogen. Over het geweld dat ik mezelf en de mensen die ik liefheb vaak heb aangedaan.
Innerlijke familie
Een aantal jaar geleden kwam de ommekeer. Ik begon de slavendrijver te herkennen en vervolgens te erkennen, omdat ik begon in te zien dat zijn strategie de intentie had mijn dierbaarste goed te beschermen. Met mijn introductie tot het model van de innerlijke familie van Arienne Klijn, waarbij de persoonlijkheid wordt gerepresenteerd door een man, vrouw, meisje en jongen, begon ik echt stappen te maken. Ik kon de verschillende stemmen in mijn hoofd koppelen aan mijn innerlijke familie. Het besef een verantwoordelijkheid te hebben voor mijn eigen innerlijke familie leverde een belangrijke impuls voor mijn heling op. Ik kon de slavendrijver koppelen aan een sterk ontwikkelde innerlijke man die (te) veel belang hechtte aan status, positie en presteren. Los van wat de rest van mijn innerlijke familie daarvan vond. Je kunt wel raden dat mijn ‘meisje’, dat staat voor gevoel, zich vaak erg kwetsbaar voelde en onvoldoende gedragen. Dat dragen is dan weer een belangrijke taak van de vrouw. Ik kwam erachter dat ik hier het meeste werk te doen had. Zoals in elk gezin is de vrouw heel belangrijk. Zij zorgt voor alle gezinsleden en gaat over de waarden die voor het gezin belangrijk zijn. Haar realiteitszin zorgt voor rust en aarding. Kwaliteiten die niet of nauwelijks worden geleerd in onze westerse prestatiemaatschappij en die vooral onze innerlijke man lijken te bedienen.
Gevoelige aard
Zeker als je beschikt over een gevoelige aard, en dus een prominent aanwezig meisje hebt in je innerlijke familie, is balans en harmonie in jouw innerlijke familie erg belangrijk. Het begint met het leren herkennen hoe de verschillende familieleden zich uiten. In taal, gedachten en non-verbaal. Na herkenning is er plaats voor erkenning en begrip, de eerste aanzet tot regie. Uiteindelijk draait alles om het inzicht en besef dat je altijd een keuze hebt, ongeacht de situatie of emotie.
Wellicht is mijn verhaal voor jou herkenbaar en wil je meer weten? Ik geef een workshop getiteld ‘Hart voor jezelf’ waarin ik verder inzoom op het thema van (hoog)gevoeligheid en hard(t) zijn voor jezelf.
